Pierwsze państwo Wolszoian

Pierwotnie, około 110 roku po Kataklizmie, Wolszoię stanowiła społeczność kilku miast-państw położonych nad wielkimi oazami. Po wymieszaniu się resztek ludności przybyłych z Bliskiego Wschodu, Azji Centralnej oraz Europy Wschodniej, różnice kulturowe zostały sprowadzone na poziom miast, mówiących dialektami podobnego języka.

Nie wiemy, kto pierwszy użył określenia „Wolszoia” na miasta położone w tym regionie, ale wiemy, że musiały one współpracować, by przetrwać. Kolejne oazy wchodziły w skład strefy wpływów Wolszoi. Były to trudne czasy, podczas których silna aktywność tektoniczna i wulkaniczna, sprawiały, że więcej ludzi znajdowało schronienie w miastach.

Tych czasów dotyczą legendy o władcach Aleksandrze, Sarkavosie i Vasylu. Nie potrafimy określić ich historyczności, ale wiemy, że Aleksander miał być związany z Cereigradem, Vasyl był uznawany przez pierwsze dokumenty kronikarskie jako pierwszy władca tego imienia a imię Sarkavos pojawia się w historycznej dynastii jako „nadane na cześć starego Sarkavosa".

Pierwsi historyczni władcy rządzili prawdopodobnie we własnych miastach i bliskiej współpracy między sobą. Mówi się, że Vlad Cerei, Vasyl II oraz Dymitr założyli swego rodzaju konfederację, którą odziedziczył Ylvir. Od Vlada Cerei, pozostali trzech również otrzymali od potomnych imię Vlad, które stało się tradycyjnym imieniem-tytułem dla władcy Wolszoi.

Pierwszą ekspansję Wolszoi datuje się na okolice 140 roku, ale badacze nie są zgodni, gdyż nie używano wtedy w Wolszoi kalendarza. Rządzący wówczas król Vlad Cerei, przez potomnych nazywany Żelaznym, wiedział, że nie powinien atakować północy, gdzie za nieprzebytymi górami swojej ekspansji dokonuje naród Vesmakian. Skierował się na południe — ku wybrzeżom wielkiego oceanu. Ludność tamtych regionów nie zorganizowała się w podobny sposób co Wolszoianie lub Vesmakia. Pierwsza ekspansja była zatem relatywnie łatwa. Wielu lokalnych watażków przyłączyło się do wroga, którego nie mogli pokonać, Wolszoia wyrobiła sobie sławę uczciwego pana, ściągając jedynie daniny od lokalnych watażków i czyniąc ich częścią administracji rozwijającego się państwa. Nieposłuszni właściciele ziemscy byli szybko pokonywani, a ich ziemie przypadały wtedy ludności lokalnej lub dołączały do majątku wodzów wojennych, którzy je zdobyli.

Podczas rządów ostatniego z czterech Vladów — Ylvira, Wolszoia trafiła na cywilizację, dorównującą jej — królestwo Nadżawary, pod władzą potężnego Bharataiła I. Ku zaskoczeniu wszystkich społeczności w regionie, Nadżawara poddała się dominacji Wolszoi bez protestu, zyskując tym samym miejsce drugiej siły w rosnącym państwie Wolszoiańskim. Więź między dwoma narodami będzie fundamentem, na którym zostanie zbudowane przyszłego Imperium.