Historia Elgabaru

Jego granice obejmują 16 luźno zdefiniowanych krain, bardzo zróżnicowanych etnicznie, kulturowo i religijnie. Oryginalna frakcja też nie powstała w żadnej z nich. To, co połączyło te krainy w jeden organizm to nie podbój jednego silnego narodu, a... infrastruktura.

Region jest bardzo trudny do podróżowania. Przed Kataklizmem był tutaj las deszczowy, później w Burzy Tektonicznej cały kontynent przesunął się na północ, do suchej strefy klimatycznej. Pokrywający kraj busz pełen jest wysuszonych pozostałości po puszczy. W glebie próchnieją martwe korzenie niegdyś wielkich lasów. Pożary są na porządku dziennym, opady zaś bardzo niewielkie. Liczne rzeki są płytkie i nieżeglowne na żadną skalę, która się liczy. Podróże przez ten kraj były więc niezwykle trudne. Do czasu.

Kupiec którego historia zapamiętała pod imieniem Gaalreg przygotował sobie szlak handlowy wgłąb lądu i zaczął sprzedawać swoje towary w mieście nad dużym jeziorem Ugnade. Z tego jeziora wypłynęły łodzie handlowe do otaczających je miast. Gaalreg wzbogacił się na tym i wkrótce jego siatka handlowa urosła tak bardzo, że posiadał większość miasta, w którym mieszkał. Wkrótce z pomocą innych lokalnych kupców, zaczął budować coraz więcej dróg. Były to wielkie, szerokie trakty wykarczowanych zarości, częściowo brukowane, najczęściej utwardzane. Przy traktach budowano forty, w których można było się zatrzymać, kupić wodę i nocleg. Wzdłuż traktów powstawały liczne miasta. Wieści o bogactwach ukrytych w suchych zaroślach tej krainy przyciągnęło wielu kupców, poszukiwaczy skarbów i przygód. Do swojej śmierci, Gaalreg zdołał doprowadzić trakty do miast Raiba i Nadrag. Tam odkrył bowiem bogate złoża metali i materiałów budowlanych.

Po śmieci Gaalrega nie wiadomo było, kto ma przejąć jego majątek. Miał czwórkę dzieci i wielu wnuków. Trzech synów podzieliło między siebie miasta, ale postanowili, że zamiast dzielić je na mniejsze regiony, postąpią fair i zrobią sobie foursome z własną siostrą. Ich przedziwna logika polegała na tym, że bardzo chcieli żeby urodziła dziecko, które nie wiadomo czyje będzie, więc z założenia wszyscy trzej mogą być ojcami. Najs.

Syn który się urodził został obwołany Królem Elgabarem i po śmierci swoich ojców, dziedziczył ich miasta. Był zaskakująco dobrym władcą. Jego ojcowie przyłożyli się do rozwoju swoich regionów, ale on widział w nich tylko kupców. On był królem. Prywatne bojówki przekształcił w prawdziwe wojsko i ruszył na podbój północy. Gdziekolwiek przybył, wyznaczał nowe trakty. Większość kraju na północy była mało zurbanizowana. Ich klimat był bardziej wilgotny a gleba świetna do uprawy. Do swojej śmierci Elgabar I wyznaczył więcej traktów niż jego dziadek i ojcowie razem wzięci.

Elgabar II był prawdziwym wojownikiem. Obawiając się ataku Cesarstwa Botropii, wspomógł lokalne księstewka w walce i wyznaczył jasną granicę z imperium. Doprowadzając szlaki do Botropii i zatoki Fryzyjskiej na zachodzie, ustanowił pierwszy szlak handlowy łączący w łatwy sposób Ocean Śródlądowy z Wodami Scydyjskimi. Wkrótce przez Elgabar przejeżdżała potężna liczba kupców.

Elgabar III zbudował najmniej traktu, ale był to trakt bardzo znaczący. Uzyskując dostęp do Kesaty, otworzył Elgabar na handel z północy. Wkrótce do pięknych portów przypływały wielkie statki z Cieśniny Wirxy. Przez szerokie drogi kraju przejeżdżały kararawany z Całej Wolszoi, Chnarmasu, Fryzji, Meresentii, Atlantydy, Scydii.

Elgabar osiągnął status lokalnego mocarstwa. Odkąd Lotos wystosował gwarant niepodległości dla Elgabaru, żadne z Cesarstw nie śmiało ich zaatakować. Król Elgabaru może nie równał się z Cesarzami, ale był graczem, z którym ci musieli się liczyć.

I wtedy wszystko się rypło.